Οι παραπάνω στίχοι αποτελούν τα αρχαία κάλαντα, που ψελνόντουσαν κατά τον μήνα Πυανεψιών προς τιμήν του Θεού Απόλλωνα. Ο Πυανεψιών αποτελεί τον 4ο σε σειρά μήνα του Αττικού ημερολογίου και η 1η μέρα του σηματοδοτεί την αρχή του Φθινοπώρου. Γεννημένος από τον Θεό Δία, ο Απόλλωνας αποτελεί Μέγα Θεό, Θεραπευτή, Μάντη, Φοίβο. Η μουσική και οι τέχνες βρίσκονται υπό την προστασία του και φυσικά είναι Θεός του Φωτός. Δεν είναι τυχαίο πως με τη γέννηση του, η Δήλος πλημμύρισε από ένα Χρυσό φως. Κάθε πρωί οδηγεί το άρμα του Ήλιου, προσφέροντας την Ημέρα στον πλανήτη μας κάτω από τις ακτίνες του. Αυτό τουλάχιστον πληροφορούμαστε στην Ελληνικη Μυθολογια.
Με το σύγχρονο ημερολόγιο, η έναρξη του Πυανεψιώνος ορίζεται ως η 23η του Σεπτέμβρη, η μέρα δηλαδή, της Φθινοπωρινής Ισημερίας. Η θέση της Γης ως προς τον Ήλιο εκείνη τη μέρα είναι τέτοια, ώστε ο πλανήτης μας βιώνει τη λεγόμενη Ισημερία. Αυτήν τη μέρα, η διάρκεια της νύχτας και της ημέρας είναι ίση σε όποιο μέρος της γης κι αν βρισκόμαστε, σηματοδοτώντας και επίσημα την έναρξη του Φθινοπώρου στο Βόρειο Ημισφαίριο.
Δεν είναι θαυμάσιο που οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν την ακριβή ημερομηνία, ενώ δεν είχαν τα τεχνολογικά μέσα που έχουμε σήμερα; Τίποτα δεν είναι τυχαίο λοιπόν, όπως και το γεγονός, πως ένας Θεός του Φωτός τιμήθηκε εκείνον το μήνα, που το σκοτάδι αρχίζει να καλύπτει όλο και περισσότερο την Γηραιά Ήπειρο και τον τότε Αρχαίο Κόσμο.
Για άλλη μια χρονιά, το Φθινόπωρο ξεκινά...
